Mümkün olduğu kadar sunipeyk.com altında yazamaya devam ederim. Teknoloji çok hızlı ilerliyor. Bilgi akışı yetişilmeyecek hızlandı. Buna ne kadar yetişebileceğiz, bileceğim bilmiyorum.

Kendini tanıtır mısın? (Kaç yaşındasın, ne okudun, neler yapıyorsun vs)
Uzun yıllar maaşlı memurluk yaptım. Üniversite bittikten sonra P&G’de çalıştım. Mekanik ve robot hayata 1 yıl dayanabildim. Ancak orada pek fazla kişiliğinizi gösteremiyorsunuz. 20-25 yıl çalışmanız lazım ki üst pozisyonlara gelin. Öyle bir isteğim olmadı benim. Pazarlama departmanındaydım. Oradan sonra tam tersine kaçtım. Reklam ajansına geçtim. Çok yeni kurulan bir ajanstı. Alice BBDO oldu. Müşteri direktörlüğü, yeni müşteri almaktan sorumlu olan havalı lakaplarımız oldu. Bu sefer reklam ajansı da yetmemeye başladı. Çok fazla boş vaktim oluyordu orada da. Benim müşterilerimden bir tanesi Nissan’dı, o da beni sevdi “Gel seni pazarlama direktörü yapalım” dedi. Güzel dedim. Güzel paralar da veriyorlar. 2 yıl kadar da satış pazarlama müdürlüğünü yaptım. Oradan sonra Halis Komili’nin yanına geçtim. Halis Bey’in yanında zeytinyağı yoktu o zaman. Su ve sabun işleri vardı. Beni onların pazarlama direktörü yaptı. 1 yıl kadar sonra Nickhelson International benimle görüştü. “Tunç gel sen bizde headhunter ol. Sen gel, çok da güzel para da vereceğiz sana, memnun olmazsan gidersin” dedi. Ben “Gelirim kendime iş bulurum, giderim” dedim, “Tamam yeter ki gel” dedi. 6-8 ay kadar Nickhelson’da çalıştım. Genel müdür adaylarından tut, mülakat yapıyorsun. Sonuçta ben kimim ki. Oradan sonra da Turkcell’den bir teklif gelmişti. 6 yıl kadar da Turkcell’de aynı pozisyonda, müdürlük pozisyonunda çalıştım. Müşteri hizmetlerinin başındaydım, daha sonra satış ve geliştirmenin başına geçtim. Bireysel segmentin başındaydım. Shubuo inovasyon genel müdür yardımcısı oldum. Tamam artık dedim, 16 yıl oluyor bunların hepsi. Artık başkalarının gözünde adam olmayı bırakayım, kendi gözümde adam olayım dedim. Sonra ayrıldıktan sonra ne yaparım, ben en iyi konuşurum. Birilerine belki akıl fikir veririm den yola çıkarak, koçluk yapmaya başladım. İş ve yaşam koçluğu yapmaya başladım. Başlarda eğitim de veriyordum. Sonra çok sıkıldım. Konuşmacılık yapıyorum. Bayi toplantılarında filan. İş koçluğu şirketlere veya şirketlerdeki üst düzey yöneticilere. Son 5 yıldır devam ediyor. Fikir atölyesinde de Aralık 2005 yılında açtım. Kurumsal hayatı bıraktıktan 6 ay sonra açtım. Burası tamamen şuradan doğdu: çok yakın arkadaş çevremde olan fikirlerde, “Tunç senin bu fikirlerinden başka insanlar da istifade etsin. Paylaşmalısın bunları. Bu etkileşim seni çok heyecanlandıracak” dediler. Hakikaten ondan sonra da bir deneyeyim dedim. Fikir atölyesi diye bir blog açtım. Amacı bir tane hayatımız var, bunun keyfini çıkartın, başka insanların hayatını yaşamayın, hafif provakasyon yapan, insanları düşünmeye sevk eden, bir takım öğütlerle değil de, karşılıklı konuşuyormuş gibi yazmaya gayet ediyorum.

Kaç kişi seni takip ediyor?
Gerçekten önemsemiyorum. Ne kadar çok insana dokunabildiğimi görmek için Facebook’taki sayfaya bakıyorum. Ben kaç kişiye gerçekten dokunabildim benim için en önemlisi bu. “Benim hayatımı değiştirdin sen” diyenler var.

Bu kadar takip edilmenin sırrı ne sence? Seni neden takip ediyorlar?
Ticari bir beklenti olmadığı zaman samimiyet dozu çok artıyor. İnsanlar aptal değiller. Sen birilerini çektiğin zaman amacın para kazanmaksa belli oluyor.

İyi blog yazarı olmak için neler yapmalı, tüyolar verir misin?
Kime hitap ediyorsa tıp sektörüne hitap eden bir blog’u varsa, o zaman yüz yüze bir doktorla nasıl konuşursa öyle bir blog yazmalı. Bir adam moda yazıyorsa, hedef kitle diyelim tasarımcılardır, o zaman onlarla bir tasarımcıyla yüz yüze bu blog yazarı ne konuşurdu, ona neler sorardı veya ona neler anlatırdı? Gerçek hayatında hayal etmeli. Böyle yaparsa blog’unu da bu şekilde yazarsa çok zorlamaya, kasmaya gerek kalmıyor. Neyse tarzı, laubali bir tarzı varsa, yüz yüzeyken de tasarımcıyla laubali konuşuyorsa öyle yazmalı. Blog’unu yazarken de yüz yüze olduğun gibi olmalısın.

Takipçilerinin ilgisini diri tutmak için özel bir çaba harcıyor musun? Yoksa hep içinden geldiği gibi mi yazıyorsun?
Hep içimden geldiği gibi yazıyorum. Eskiden haftada 2 kere yazarken, şimdi 10 günde bir yazarsam iyi oldu diyorum. Bunun nedeni ben yazı yazarken çok eğleniyorum, çok büyük keyif alıyorum, çünkü çok uğraşıyorum. Bir yazıyı yazmam 5-6 günümü alıyor. Onu araştırıyorum, üzerine gidiyorum yatıyorum, ertesi gün üzerine yazı ekliyorum. Hayatımın bir parçası haline geliyor. Bir yazı yazmak benim için bir şölen. Yazılara baktığın zaman bir emek olduğu ortada. 20 gün yazmadığım oluyor. 10 gün boyunca yeni bir şey eklenmemiş görürse, hayal kırıklığı olur tabi. Birinci önceliğim keyif alarak yazmak, bunun sıklığını doğal sürecine bırakıyorum.

Takipçilerinle aran nasıl, konuşur görüşür müsün?
O kadar büyük sayıda ki, rakı-balık yaptım 2 yıl önce. Okurları çağırdım, “Arkadaşlar gelin, birbirimizi tanımıyoruz. Gelin bir dokunalım birbirimize” dedim. Bir meyhaneye 80 kişi geldi. Çok hoş müthiş bir akşamdı. Ondan sonra da bir daha yaptık. Bu sefer Tamirhane’de yaptık. 150 kişi geldi. Bu sene gözüm korktu, o kadar büyük talep var ki. 250 civarında adam gelmesini tahmin ediyorum. Rakı balığa dönmek istiyorum, o sohbetler çok güzel. Birbirini tanımayan insanlar, birbirleriyle arkadaş olarak çıktılar. Bundan daha büyük ne isteyebilirim hayattan? Oraya gelen her biriyle, devam eden arkadaşlıklarım var. İnternetten herkesin korktuğu gibi korkmam. Benle tanışmak isteyen adamlarla tanışıyorum zaten. “Bu yazıları okudun yetmediyse, o zaman bana bir kahve ısmarlıyorsun” diyorum.